Vanaf het ogenblik dat officieel beslist is dat de Joden moeten worden uitgewezen, worden ze fysiek van de Duitse bevolking afgescheiden in getto’s. Het is een nieuwe fase in de compartimentalisering van de gemeenschappen. Normale contacten worden onmogelijk gemaakt, waardoor clichés en vooroordelen steeds krachtiger worden. De Joden worden niet alleen geïsoleerd, maar ook gemarginaliseerd. Ze krijgen net voldoende voedsel om te overleven. De leefomstandigheden waren vaak erbarmelijk slecht.

In 1179 werden de Joden in Europa verplicht om afgezonderd van de christelijke bevolking te gaan wonen. In de loop van de daaropvolgende eeuwen ontstonden er getto's in Portugal, Spanje, Duitsland, Italië en Polen. De benaming 'getto' is ontleend aan de Venetiaanse wijk Ghetto Nuovo. Ghetto komt van gheta, in het Venetiaanse dialect het woord voor slak, het restproduct van een ijzergieterij. Op de plaats waar de Joden sinds 1516 gedwongen woonden, was voorheen een ijzergieterij gevestigd. Deze getto's verdwenen geleidelijk in de 19e eeuw. Onder het Naziregime kreeg dit oude begrip een nieuwe invulling. De vorming van getto’s door Nazi-Duitsland begon bij de inval in Polen in 1939. Van dan af waren getto’s een belangrijk instrument voor de praktische uitvoering van de Jodenvernietiging. De getto’s werden gebruikt als verzamelpunten voor de Joodse bevolking van een bepaalde streek om ze onder controle te houden.

Elk getto had zijn eigen bestuur en probeerde een goede relatie te onderhouden met bezetter, van wie ze afhankelijk waren voor voedsel, bouwmateriaal… Binnen een getto organiseerden de Joden zichzelf. Eens de keuze voor de vernietiging van de Joden definitief was, werden de Joden in de getto’s systematisch gedeporteerd naar vernietigingskampen. Sommige getto’s probeerden de deportatie zo lang mogelijk uit te stellen door zich economische nuttig te maken voor de bezetter. Uiteindelijk was slechts één getto in staat om de deportatie van zijn bevolking te vermijden. De Duitse lokale overheden hielden de Joodse getto’s steeds voor dat ze op termijn nieuwe gronden zouden krijgen toegewezen in het oosten. Gedeporteerden dachten initieel dan ook vaak dat men op weg was naar en nieuw leven. Toen het besef langzaamaan binnendrong dat er geen nieuw leven maar vernietigingskampen wachtte in het oosten braken er in enkele getto’s opstanden uit (de meest opmerkelijke in Warschau). Deze opstanden werden echter met harde hand neergeslagen en de deportatie van de resterende bevolking volgde onvermijdelijk.