“Ik zou u graag een paar inzichten over homoseksualiteit uiteenzetten. Sommige homoseksuelen oordelen: ‘Wat ik doe, dat zijn mijn eigen zaken, dat is een privézaak’ Alles wat met seksualiteit te maken heeft, is echter geen privézaak van het individu, maar het maakt leven en dood van de natie uit, het maakt macht in de wereld uit...”
Heinrich Himmler — 1937
Niet alleen de Joden worden door de nazi’s beschouwd als een ongewenste (en staatsgevaarlijke) groep, ook de homoseksuelen krijgen het moeilijk. Op 23 februari 1933 beveelt Hermann Göring alle uitgaansgelegenheden te sluiten die "ter bevordering van onzedelijkheid misbruikt worden", in het bijzonder diegene die als ontmoetingsplaatsen dienen voor "die kringen die de tegennatuurlijke ontucht aanhangen". Slechts een handvol zaken wordt niet gesloten met de bedoeling controle te blijven behouden over het homomilieu. In 1934 wordt een speciale afdeling van de Gestapo opgericht die zich bezighoudt met het opsporen van homo's. Twee jaar later volgt op bevel van Heinrich Himmler een voor het ministerie werkend instituut ‘ter bestrijding van homoseksualiteit en abortus’. De nationaalsocialisten geloven dat de Ariërs de übermenschen zijn en zich zo snel mogelijk moeten verspreiden. Daarom wordt niet-reproductieve seks, met name sodomie en masturbatie, verboden. Onder homoseksualiteit moet hier in de eerste plaats mannelijke homoseksualiteit begrepen worden: het nazisme heeft geen wetten uitgevaardigd tegen lesbiennes. Aanvankelijk valt de homoseksuele mannen niet hetzelfde lot ten deel als de Joden en zigeuners: ze worden beschouwd als leden van het Arische ras. Alleen zij die weigeren zich te conformeren aan sociale en seksuele normen worden naar concentratiekampen gestuurd. Om herkenbaar te zijn worden ze daar verplicht een roze driehoek te dragen.
In de eerste decennia na de Tweede Wereldoorlog was er geen enkele aandacht voor de vervolgde homoseksuelen. Dit veranderde pas tegen het eind van de jaren zestig, toen studentengroepen de positie van homoseksuelen op een meer demonstratieve en radicale manier onder de aandacht gingen brengen. Daarbij ging men de roze driehoek gebruiken, om daarmee de nazi-vervolging in herinnering te brengen en een bewuste confrontatie met heteroseksuelen teweeg te brengen. In de jaren negentig kwam in Europa ook de in 1978 in de VS ontworpen regenboogvlag in zwang, die tegenwoordig de roze driehoek als internationaal symbool voor de homogemeenschap grotendeels heeft vervangen.
Doorheen de geschiedenis zijn homoseksuelen vooral op basis van religieuze argumenten beschimpt, gestraft en zelfs terechtgesteld: zowel het Jodendom, het christendom als de islam staan vanuit hun heilige geschriften negatief tegenover homoseksualiteit en dit vanuit de interpretatie dat God de mens als man en vrouw heeft geschapen en dat alleen deze beide binnen het huwelijk seksuele gemeenschap met elkaar mogen hebben. Lange tijd (en in sommige contexten nog steeds) werd homoseksualiteit als een ziekte beschouwd die kon worden genezen met de juiste aanpak. In West-Europa en Amerika hebben homoseksuelen zich kunnen emanciperen na een lange strijd die nog niet helemaal gewonnen is. Naast veel vooroordelen, bestaan er ook nog veel wettelijke ongelijkheden. De katholieke Kerk blijft zich heen en weer bewegen tussen een zekere tolerantie en een orthodoxe veroordeling. Het homohuwelijk is nog lang niet overal officieel erkend, laat staan de mogelijkheid voor homokoppels (mannen of vrouwen) om kinderen te adopteren. In niet-westerse landen worden homoseksuelen nog steeds met veel obstakels, vooroordelen, verbaal en zelfs fysiek geweld geconfronteerd. Rusland is een voorbeeld hiervan. Homoseksualiteit werd gedecriminaliseerd in 1917, om in 1933 opnieuw gecriminaliseerd te worden. In 1993 werd homoseksualiteit weer toegestaan. Sinds 2013 is er een wet die in de praktijk betekent dat het praten over homoseksualiteit waar een minderjarige bij is strafbaar is. Ook het dragen van uiterlijke kenmerken die verwijzen naar de holebi-gemeenschap (zoals de regenboogvlag) is strafbaar, ook voor buitenlanders. In islamitische landen en in veel Afrikaanse landen is homoseksualiteit niet alleen een taboe, maar ook een zwaar vergrijp dat zeer ernstig bestraft kan worden. De belangrijkste reden hiervoor is het religieuze (islamitische en christelijke) extremisme. Op mondiaal vlak is er nog een lange weg af te leggen.